Szczegóły oraz informacje praktyczne znajdziecie pod linkiem poniżej. 

kliknij aby otworzyć

Święto Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa nazywane Bożym Ciałem to liturgiczna uroczystość, obchodzona zawsze w czwartek, 11 dni po Zielonych Świątkach i 60 dni po Wielkanocy, między 21 maja a 23 czerwca. Boże Ciało oraz następne osiem dni – oktawa – dla katolików oznacza publiczne wyznanie wiary w obecność Jezusa Chrystusa w Najświętszym Sakramencie. Święto, poza swoją religijną wymową, ma także ważne miejsce w polskiej tradycji ludowej.

Obchody Bożego Ciała zostały zapoczątkowane w 1246 roku w Belgii. Ich inicjatorką była św. Julianna z Liège, przeorysza klasztoru augustianek z Mont Cornillon, którą Jezus podczas objawienia prosił o święto Eucharystii. Pod wpływem tych objawień miejscowy biskup Robert ustanowił w 1246 r. święto Bożego Ciała, początkowo dla jego diecezji Liege. W 1252 r. legat papieski rozszerzył obchodzenie tego święta na Germanię. Jednak dopiero po cudzie eucharystycznym, jaki zdarzył się w 1262 roku we włoskiej miejscowości Bolsena, gdzie hostia zaczęła krwawić, papież Urban IV w 1264 roku bullą „Transiturus” ustanowił święto Bożego Ciała dla całego Kościoła.

W Polsce po raz pierwszy wprowadził tę uroczystość biskup Nankier w 1320 r. w diecezji krakowskiej. W 1420 r. na synodzie gnieźnieńskim uznano Boże Ciało za uroczystość powszechną obchodzoną we wszystkich kościołach w państwie.

Procesje eucharystyczne w dniu Bożego Ciała wprowadzono trochę później niż samo święto. Tradycyjnie brały w nich udział władze miejskie, wojsko, cechy rzemieślnicze oraz liczne bractwa. Do dziś w niektórych częściach Włoch czy Ameryki Łacińskiej ulice, którymi przechodzi procesja Bożego Ciała, wykładane są kwiatami. W Hiszpanii kwiatami dekoruje się również ściany domów. Utworzenie dywanu usypanego z tysięcy kwiatów nawiązuje do tradycji średniowiecznej, kiedy to królewskie ogrody przekazywały w tym dniu na rzecz Kościoła kwiaty, które miały posłużyć do przyozdobienia katedr dla uświetnienia uroczystości Bożego Ciała.

W święto Bożego Ciała buduje się ołtarze ustawione pod gołym niebem. Zawierają one miejsce na monstrancję, a także symbole religijne, jak również elementy symbolizujące grupy zawodowe, organizacje, zrzeszenia, które je wykonują. Są pięknie ukwiecone i przybrane zielonymi drzewkami, najczęściej brzózkami lub gałęziami lipy. Gałązki brzozy miały kiedyś duże znaczenie symboliczne. Wykorzystywane były do zabiegów leczniczych, magicznych i ochronnych. Po uroczystości uczestnicy odłamywali gałązki, którymi były udekorowane ołtarze i zabierali ze sobą. Wtykali je w ziemię, na granicy pól, aby zabezpieczały zasiewy przed burzami, chorobami i szkodnikami. Wkładali pod strzechy, by chroniły dom i zabudowania gospodarskie przed pożarem i innymi żywiołami.

Dziś także wiele osób zabiera brzozowe gałązki do domu, wierząc, że są źródłem Bożego błogosławieństwa i chronią od wszelkich nieszczęść. Niewiele osób pamięta o znaczeniu tego zwyczaju, który odnosił się głównie do zabiegów o charakterze agrarnym.

Czytaj więcej: Uroczystość Bożego Ciała – tradycje i obyczaje

Niedziela Palmowa, inaczej nazywana Niedzielą Męki Pańskiej, to jedno z najważniejszych wydarzeń w chrześcijańskim kalendarzu liturgicznym. Przypada na siedem dni przed Wielkanocą i rozpoczyna Wielki Tydzień – czas bezpośredniego przygotowania do przeżycia męki, śmierci i zmartwychwstania Jezusa Chrystusa.

Biblijne źródła i znaczenie Niedzieli Palmowej

Wydarzenia upamiętniane w Niedzielę Palmową opisane są we wszystkich czterech Ewangeliach (Mt 21,1-11; Mk 11,1-10; Łk 19,28-40; J 12,12-19). Oto fragment z Ewangelii wg św. Mateusza:

„A tłumy, które Go poprzedzały i które szły za Nim, wołały: Hosanna Synowi Dawida! Błogosławiony Ten, który przychodzi w imię Pańskie!” (Mt 21,9)

Jezus wjeżdża do Jerozolimy na osiołku, spełniając proroctwo Zachariasza (Za 9,9), a ludzie witają Go jak króla i Mesjasza, rozkładając przed Nim płaszcze i gałązki palmowe. Jednak już wkrótce ci sami ludzie, którzy krzyczeli „Hosanna!”, będą wołać „Ukrzyżuj Go!”.

Liturgia Niedzieli Palmowej

1. Procesja z palmami

Liturgia rozpoczyna się przed kościołem lub w innym wyznaczonym miejscu. Tam kapłan błogosławi przyniesione przez wiernych palmy, po czym następuje uroczysta procesja do świątyni. Symbolizuje ona wejście Jezusa do Jerozolimy.

2. Czytanie Męki Pańskiej

W czasie Mszy św. odczytywana jest Ewangelia o Męce Pańskiej – najczęściej w formie dialogu z podziałem na role: narrator, Jezus oraz pozostali uczestnicy wydarzeń. To moment, w którym liturgia z radosnej atmosfery wkracza w powagę Wielkiego Tygodnia.

Palma – symbol życia, zwycięstwa i wiary

W tradycji chrześcijańskiej palma symbolizuje zwycięstwo życia nad śmiercią, chwałę, męczeństwo oraz odrodzenie. W wielu kulturach palma była oznaką tryumfu – nieprzypadkowo więc pojawia się podczas wjazdu Jezusa do Jerozolimy.

W Polsce, z racji klimatu, palmy tworzy się z:

• gałązek wierzby (symbol budzącego się życia),

• bukszpanu,

• suszonych kwiatów,

• kolorowych traw,

• bibuły i wstążek.

Polskie tradycje i regionalne ciekawostki

Palmy Kurpiowskie i z Lipnicy Murowanej

• Kurpie – znane są z palm bardzo wysokich, bogato zdobionych, często zrobionych z naturalnych materiałów i kolorowych papierowych kwiatów.

• Lipnica Murowana (woj. małopolskie) – od 1958 roku organizowany jest konkurs na najwyższą palmę wielkanocną. Rekordowe konstrukcje osiągają ponad 30 metrów wysokości!

Święcenie palm

Po poświęceniu, palmy zabiera się do domu. W tradycji ludowej wierzono, że mają one moc ochronną: chroniły domostwo przed burzą, ogniem, a zwierzęta – przed chorobami. Wkładano je za święte obrazy lub zatykano w polu przy zasiewach.

Palma w liturgii i w sercu wiernych

Dla współczesnych chrześcijan palma to nie tylko tradycja i piękny zwyczaj – to także znak gotowości na przyjęcie Jezusa w swoim życiu. Niesienie palmy w procesji jest zewnętrznym znakiem naszej wiary, ale jeszcze ważniejsze jest nasze wewnętrzne nastawienie: czy jesteśmy gotowi iść z Jezusem aż po krzyż?

Podsumowanie: Niedziela, która stawia pytania

Niedziela Palmowa to dzień pełen kontrastów: radość z witania Zbawiciela przeplata się z powagą Jego męki. To moment refleksji nad naszą postawą – czy naprawdę idziemy za Jezusem, czy może tylko wtedy, gdy jest „tryumfalnie”?

Wchodząc w Wielki Tydzień, zachęcamy do modlitwy, uczestnictwa w liturgii i osobistego przeżycia tych świętych dni – by Zmartwychwstanie było prawdziwie naszym osobistym zwycięstwem.